ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 |
عضو هیأت علمی گروه فلسفه دانشگاه امام صادق(ع) گفت: حبّ بین خالق و مخلوق از یک سنخ است و عامل پرورش انسان و دستیابی او به درجات بالاتر میشود و ماه مبارک رمضان نیز ماه پربرکتی در ایجاد چنین حبی بین انسان و خداوند است.
محمدرضا محمدزاده عضو هیئت علمی گروه فلسفه دانشگاه امام صادق(ع) با اشاره به اینکه در ادبیات دینی اسلامی واژه حب برای دوست داشتن مورد استفاده قرار گرفته است، گفت: به همین جهت بین عشق و حب تفاوتهایی وجود دارد چرا که عشق به دوستداشتنهای سوء و حتی بیمراتب نیز گفته میشود، در حالی که حب اینطور نیست.
وی در ادامه افزود: حب مفهوم کورکورانهای نیست بلکه از یک آگاهی میآید اینکه ما حب به اهل بیت(ع) یا حب الهی داشته باشیم یا مثلاً حب به ماه خاصی مثل ماه رمضان وجود دارد، ناشی از همین است.
محمدزاده با تأکید بر اینکه فیلسوفان بر تعبیر عشق الهی اذعان داشتند که البته منظورشان همان حب است که قابل ارزش گذاری و ستودن است، یادآور شد: عشقهایی که پاک شمرده می شود در تفکر اسلامی ویژگیهای همین حب را دارد چرا که انسان را به کمال نزدیک میکند و زمینه پرورش یافتن انسان و ارتقا او در سطوح بالا را فراهم میکند.
وی با بیان اینکه حب بین محب و محبوب باید از یک سنخ باشد وگرنه بی معنا و کورکورانه لقب میگیرد، یادآور شد: اگر این امر در بستر یک امر مقدس مثل رابطه انسان و محبوبش باشد در واقع همان سنخیت محب و محبوب میشود و در ماه مبارک رمضان نیز چنین حبی بیش از گذشته بین انسان و خالقش ایجاد میشود که عامل ارتقای انسان به درجات بالاتر میشود.